Bir mıknatıs çubuğunun her iki ucunda yer alan dış magnetik alanın en güçlü olduğu bölümdür.Yer’in magnetik alanı içine serbestçe yerleştirilen bir mıknatıs çubuğu, kuzey-güney doğrultusunda yönlenir.Çubuğun kuzeye bakan ucuna kuzey magnetik kutbu, güneye bakan ucuna ise güney magnetik kutbu denir.İki mıknatısın benzer kutupları birbirini iter, farklı kutupları kutupları ise birbirini çeker.
Uzun bir mıknatıs çubuğunun her iki kutbu arasındaki magnetik kuvvet, daha 1750’de bir ters kare yasasıyla tanımlanmıştır.Örneğin, eğer iki kutup arasındaki uzaklık iki katına çıkarılırsa, magnetik kuvvet bir önceki değerinin dörtte birine düşer.
Yer’in magnetik kutuplarının konumunun jeolojik çağlar boyunca değişmesidir.Çoğu kayaçtaki mıknatıslanma doğrultusunun, bugünkü jeomagnetik alan doğrultusunda olmadığı çok önceleri saptanmıştı.Bu önceleri çok değişik etmenlere bağlanıyordu, ama 1950’lerde elde edilen paleomagnetik veriler, magnetik kutupların Yer yüzeyinde sistemli bir biçimde yer değiştirmiş olduğunu açığa çıkardı.Yapılan araştırmalar, 20 milyon yıldan daha genç kayaçlardaki kutuplanma doğrultularının, bugünkü kutup konumlarıyla uyum içinde olduğunu açığa çıkarmıştır; ama 30 milyon yıl geriye gidildiğinde, mıknatıslanmanın bugünkü jeomagnetik alan doğrultularından belirgin biçimde farklı olduğu görülmektedir.
Eğer kıtaların konumu sabit kalmış olsaydı, yer değiştiren kutupların izlediği yolun, yerkürenin her tarafı için aynı olması gerekirdi.Ne var ki farklı kıtalarda yer değiştirme eğrilerinin de farklı olması, kıtaların kaymış olduğuna işaret etmektedir.Kutup konum eğrilerinin giderek bugünkü kutup konumuna yaklaşması, kıta bloklarının jeolojik çağlar içinde birbirlerine göre hareket ederek bugünkü konumlarına ulaştıklarını göstermektedir.